Een freinetschool heeft leraren nodig die niet alleen doorkneed zijn in de freinettechnieken, maar zich ook de pedagogische visie die daaraan ten grondslag ligt, eigen hebben gemaakt. Dat gaat niet vanzelf, freinetwerker word je al doende en al zoekend (tâtonnement expérimental), en door regelmatig samenwerken en overleggen met collega’s. Soms zou je willen weten: waar sta ik, hoever ben ik, wat kan nog beter?

​

In 1964 ontwierp Freinet onder de titel, Les invariants pédagogiques1), een soort praktijkcode, een reeks van pedagogische beginselen waaraan leraren op freinetscholen zichzelf en elkaar kunnen toetsen. Dat laatste kan natuurlijk alleen als er binnen het schoolteam sprake is van wederkerigheid en vertrouwen. Als aan die voorwaarden is voldaan, kunnen je collega’s, of je correspondent of collega’s van een andere school, jou behulpzaam zijn bij het beantwoorden van de toetsingsvragen en – nog belangrijker – bijdragen aan je verdere ontwikkeling tot vakbekwaam freinetwerker.

​

Les invariants pédagogiques is een van Freinet’s laatste publicaties, te beschouwen als zijn opvoedkundig testament.  (Bron Freinetbeweging​)

​

Freinet slaagt erin om met vrij eenvoudige termen een onderwijsvisie neer te zetten die zijn totale pedagogiek zo typeert en deze terzelfdertijd koppelt aan een zeer sterke “Mens- & Maatschappij-visie” . De invarianten zijn  een ware “pedagische code” waarbinnen we ons eigen pedagogisch en maatschappelijk denken herkennen. (Patrick Stubbe)

​